امام حسین علیه السلام  :

اَلخُلقُ الحَسَنُ عِبادَةٌ؛

خوش اخلاقى عبادت است.

(کنزالعمال، ج13، ص151، ح36472)

  Email : dav9314@yahoo.com

  فونت وبلاگ نستعلیق می باشد.لطفا فونت نستعلیق خود را فعال کنید.

 ***اصلا قرار نیست که سرخم بیاورم ***

اصلاً قرار نیست که سرخم بیاورم

حالا که سهم من شدی کم بیاورم

دیشب تمام شهر ، تو را پرسه میزدم

تا روی زخمهای تو مرهم بیاورم

میخواستم که چشم تو را شاعری کنم

امّا نشد که شعر مجسم بیاورم

دستم نمی رسد به خودت کاش لااقل

می شد تو را دوباره به شعرم بیاورم

یادت که هست گای قراری که هیچ وقت ...

می خواستم برای تو مریم بیاروم ؟

حتی قرار بود که من ابر باشم و

باران عاشقانه ی نم – نم بیاورم

کلّی قرار با تو ، ولی بی قرار ! من

اصلاً بعید نیست که ، کم هم بیاورم

اما همیشه ترسم از این است ، مردنم

باعث شود به زندگیت غم بیاورم !!

حوّای من تو باشی اگر ، قول میدهم

عمراً دوباره رو به جهنّم بیاورم !

خود را عوض کنم و برایت به هر طریق

از زیر سنگ هم شده ، آدم بیاورم !!

بگذار تا خلاصه کنم ، دوست دارمت !

یا باز هم ، بهانه ی محکم بیاورم !!

شعر : فریبا عباسی از مراغه

اگر دنیای ما دنیای سنگ است

بدان سنگینی سنگ هم قشنگ است

 اگر دنیای ما دنیای درد است

بدان عاشق شدن از بحررنج است

 اگر عاشق شدن پس یک گناه است

 دل عاشق شکستن صد گناه است

یادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند

طلب عشق ز هر بی سر و پایی نکنیم...

یادمان باشد اگر این دلمان بی کس ماند

طلب مهر ز هر چشم خماری نکنیم...

یادمان باشد که دگر لیلی و مجنونی نیست

به چه قیمت دلمان بهر کسی چاک کنیم...

یادمان باشد که در این بحر دو رنگی و ریا

دگر حتی طلب آب ز دریا نکنیم...

یادمان باشد اگر از پس هر شب روزیست

دگر آن روز پی قلب سیاهی نرویم...

یادمان باشد اگر شمعی و پروانه به یکجا دیدیم

طلب سوختن بال و پر کس نکنیم...

شبی در شب ترین شبها، تو ماهم می شوی آیا؟

تو تسلیم تماشای نگاهم می شوی آیا؟

شبیه یک پرنده، خیس از باران که می آیم؟

تو با دستان پر مهرت، پناهم می شوی آیا؟

پس از طی کردن فرسنگها راهی که می دانی

کنار خستگیها، تکیه گاهم می شوی آیا؟

شناکردن میان خاک را بد من بلد هستم

تو اقیانوس موج آماج را هم می شوی آیا؟

نگاه ناشیانه من به هستی داشتم عمری

تو تصحیح تمام اشتباهاتم می شوی آیا ؟

ا گر بی روز و بی تقویم ماندم من

به و صل فصلهایت، سال و ماهم می شوی آیا؟

برای دوستم داری گواهت بوده ام عمری

برای دوستت دارم گواهم می شوی آیا؟

شب افسانه ای با تو طلوع تازه ای دارد

تو در صبح اساطیری پگا هم می شوی آیا؟

صبور و ساده ای اما ،عمیق و ژرف،عشق من

برای حرف نجوا، نعره چاهم می شوی آیا؟

پس از صد سال ا گر بد ترجمه کردی نگاهم را

به پاس اشکهایم عذر خواهم می شوی آیا؟

تو شیرین تر از آن هستی که شادابیت کم گردد

و از خود تلخ می پرسم تباهم می شوی آیا؟!!!

از گریه گر گرفته به گهواره کودکم

قلبم به شوق توست که دلتنگ می زند

این طفل بی زبا ن چه کند چون که گرسنه است

بر سینه های مادر خود چنگ می زند

هرآرزو که سر بکشد در سرشت من

سرخورده اراده من می شود ولی

هرگاه قصد فتح نگاه تو میکنم

تیمور وار پای دلم لنگ می زند

ای مو به موی زلف تو در پیچ و تاب عشق

بی تو سیاه چشم سیاه است سرنوشت

چون منشاء سیاه و سفید است چشم تو

کی چرخشش به روز و شبم رنگ می زند

هر چند چشمه سار حقیقی است عشق دوست

من ماهیم به تنگ مجاز نگاه تو (شعر عشق)

تا سنگ قلب توست در این عشق عاقبت

دست تو تنگ را به سر سنگ میزند

ای دل تو در خیال به دنبال کیستی

در آب عکس ماه مگر صید کردنی ست

فرق است بین جست پلنگانه سوی ماه

زندگی زیبـاست چشمی بـاز کن

گردشی در کوچه باغ راز کن

هر که عشقش در تماشا نقش بست

عینک بد‌بینی خود را شکسـت

من میان جسم‌ها جان دیده‌ام

درد را افکنده درمان دیده‌ام

دیده‌ام بر شاخه‌ها احسا سها

می‌تپد دل در شمیم یاسها

زندگی موسیقی گنجشکهاست

زندگی باغ تماشای خداست

گر تو را نوریقین پیدا شود

می‌تواند زشت هم زیبا شود

حال من، در شهر احسـاسم گم است

حال من، عشق تمام مردم است!

زنـدگی یعنی همین پروازها

صبح ها،لبخندها، آوازها

ای خطوط چهره ات قرآن من

ای تو جـان جـان جـان جـان من

با تواشعارم پر از تو می شود

مثنوی‌هایم همه نو می‌شود

حرفهایم مرده را جان می دهد

واژه‌هایم بوی بـاران می‌دهد

آزادی تا زمانی که درست درک نشود بی ارزش و بی معناست .

همواره پذیرای اشتباهی باش که مرتکب شده ای .

با عشق و بردباری هیچ چیز غیر ممکن نیست .

بازنده ی حقیقی بهتر از برنده ی تقلبی است .

هیچ گاه مگذار آن چه را که نمی توانی انجام دهی مانع انجام کارهایی شود که توانایی انجام آنها را داری .

برای اینکه بتوانی از دیگران بهتر شوی اول باید سعی کنی بهتر از خودت بشوی .

انسانی که مرتکب اشتباه شده است و آن را جبران نمی کند ؛ بدون شک مرتکب خطایی دیگر خواهد شد .

بکوش هر روز کاری را به انجام برسانی که تمایلی به انجامش نداری .

هرگز خودت آنچه را از دیگران خرده می گیری انجام مده .

صرفا انتقاد مکن ، قدمی بردار و کمکی کن .

تنها بمانی بهتر از این است که با افراد بد همنشینی کنی .

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانش نمیکنه ، کسانی هستند که هرگز تکرار نمی شوند ، تو برایم از جنس همان نبودن ها و تکرار نشدنی ها هستی.

میگن حسی که از دل میزنه بیرون حسیه که بهش میگن عشق و این عشق چه ها میکنه با روح و روان آدما و حالا این حس دوستی که بین دو دوست ایجاد میشه راهیه به طرف ابراز دوستی به اونیکه با خاطراتش زندگی میکنه .

عارفی پرسید : دوست را چون دوستش داری نیازش داری ؟ یا که چون نیازش داری دوستش داری ؟ گفتم : چون دارمش بی نیازم .

باز باران بی ترانه ، گریه های بی بهانه ؛ می خورد بر سقف قلبم ، یادم آرد روی ماهت ؛ باورت شاید نباشد که دلم تنگ است برایت .

شکستن همیشه هم بد نیست گاهی باید خلوت کسی را شکست تا بداند به یادش هستی

خاک تنها رفیق آدمه که از اول خلقت تا مرگ با رفیقش قهر نمیکنه، خاکتم رفیق

خوبان زلالی آب دریا هستند ، حتی یادشان هم تلاطم دلها را آرام می کند .

به یادم باش که در یادم بمانی ، که ما با هم رفیق بودیم زمانی ، گذشته ها اگر رفت و گذشتند ، ولی در قلب من باز هم همانی .

تو را مومیایی خواهم کرد تا نسل های آینده بدانند « رفیق » افسانه نبود .

دلتنگم ! اما وقتی حس تو می آید دلم به وسعت آسمان لبریز می شود « دلت لبریز » .

قصه ی بعضی رفقا مثل دمپایی های دوران خدمته هیچ وقت لنگشون پیدا نمیشه .

اگه مسیرت جلوی آیینه افتاد به اون رفیق ما بگو دلمون واست تنگ شده .

وسعت یاد کردن همیشه گفتنی نیست پس به وسعت تمام نا گفته هایم به یادتم .

امیدوارم حافظه قلبت اونقدر پر نشه که واسه اضافه کردن کسی ما رو پاک کنی .

خوبها هیچ وقت تنها نیستند ، چون مهربانی همدم آنهاست .

نعمت آسمان فقط باران نیست ! گاهی خدا دوستی را نازل میکند به زلالی باران .

یه شاخه گل یه دنیا مهربونی تقدیم به تو که هم گلی هم مهربونی .

پرسیدم محبت را کیست لایق ؟ پاسخ آمد او که یادت میکند در هر دقایق .

به خدا گفتم خستم گفت : لا تنقطوا من رحمت الله : از رحمت من نا امید نشوید .

گفتم : هیچکس نمیدونه تو دلم چی میگذره گفت : ان الله بین المرء و قلبه : خدا حائل است میان انسان و قلبش .

 گفتم : هیچکس رو ندارم گفت : نحن اقرب الیه من حبل الورید : ما از رگ گردن به شما نزدیکتریم

گفتم : انگار من رو فراموش کرده ای ؟ گفت : فاذکرونی اذکرکم : منو یاد کنید تا شما را یاد کنم .

کاش وقتی زندگی فرصت دهد

گاهی از پروانه ها یادی کنیم

کاش بخشی از زمان خویش را

وقف قسمت کردن شادی کنیم

کاش وقتی آسمان بارانی است

از زلال چشم هایش تر شویم

کاش دلتنگ شقایق ها شویم

به نگاه سر فشان عادت کنیم

کاش شب وقتی که تنها می شویم

با خدای یاس ها خلوت کنیم

کاش گاهی در مسیر زندگی

باری از دوش نگاهی کم کنیم

فاصله های میان خویش را

با خطوط دوستی مبهم کنیم

کاش مثل آب ، مثل چشمه سار

گونه ی نیلو فری را تر کنیم

ما همه روزی از اینجا می رویم

کاش این پروانه را باور کنیم

کاش با حرفی که چندان سبز نیست

قلب های نقره ای را نشکنیم

کاش هر شب با دو جرعه نور ماه

چشم های خفته را رنگی زنیم

کاش بین ساکنان شهر عشق

رد پای خویش را پیدا کنیم

کاش رسم دوستی را ساده تر

مهربان تر ، آسمانی تر کنیم

کاش اشکی قلبمان را بشکند

با نگاه خسته ای ویران شویم

کاش وقتی آرزویی می کنیم

از دل شفافمان هم رد شود

مرغ آمین هم از آنجا بگذرد

حرف های قلبمان را بشنود

« مشق مهر »